Nadat ik in juni 1970 klaar was met school, besloot ik op vakantie te gaan voordat ik in oktober zou gaan werken. Ik had een advertentie gezien voor studenten om aardbeien te gaan plukken in Eccles on Sea in Norfolk, de combinatie van reizen en wat geld verdienen leek me een geweldig idee. De drang om te gaan reizen kwam hoogstwaarschijnlijk van mijn broer die aan het backpacken was door Europa; ook had mijn moeder enkele kostgangers uit Engeland, Wales en Denemarken met wie ze samenwerkte in het Hilton in Amsterdam. Deze kostgangers reisden ook door Europa, voornamelijk liftend. Hun verhalen klonken zo goed dat ik iets van dat avontuur wilde meemaken. Dus na veel discussie en het overtuigen van mijn moeder zijn we begonnen met het voorbereiden van mijn reis. Eerst had ik een paspoort nodig en omdat ik in Engeland geboren ben, was het meest voor de hand liggende om een ​​Brits paspoort aan te vragen. Daar ging ik met de foto’s naar het consulaat in Amsterdam. Toen moest ik mijn spullen bij elkaar zoeken. Het belangrijkste, een rugzak leende ik van mijn broer Pete, kocht een tweedehands tent, een slaapzak en andere benodigdheden voor een backpackreis.

Mijn moeder was er nog niet honderd procent van overtuigd dat liften een goed idee was en stelde voor om met het openbaar vervoer te gaan, aangezien ze me hiervoor extra geld gaven, zag ik geen reden om dit genereuze aanbod af te slaan. Eindelijk brak de dag aan, de overbelaste rugzak werd op tafel gezet en deed de banden over mijn schouders. Na de eerste stap naar voren te hebben gezet viel ik bijna achterover, de rugzak was zo zwaar, maar ik was cool en wilde het niemand laten merken en hield mezelf sterk. Na honderd keer beloofd te hebben dat ik voorzichtig zou zijn en dat ik om de zoveel dagen naar huis zou bellen, vertrok ik door de voordeur. Het eerste obstakel begon, ik liep de trap af vanuit onze flat op de derde verdieping, ik moest me aan beide kanten de leuningen zo stevig vasthouden om te voorkomen dat ik niet achterover viel, ik slaagde erin om zonder verwondingen naar beneden te komen. De straat op en naar de hoek gelopen, ik keek achterom en zag de hele familie op het balkon zwaaien en handkusjes gooien, zo goed bedoeld maar toen vond ik het zo gênant.

Veilig en wel aangekomen bij de bushalte en een kaartje naar Amsterdam Centraal Station gekocht. De dag dat ik mijn paspoort ging ophalen had ik ook mijn treinkaartje naar Hoek van Holland gekocht. Na aankomst bij de veerbootterminal stapte ik op de veerboot en vond ik een comfortabele plek waar ik me kon settelen voor de oversteek naar Harwich vanwaar ik de volgende ochtend een bus nam naar Eccles on Sea.

Na aankomst op de camping kreeg ik de locatie toegewezen om mijn tent op te zetten, ‘s avonds was er een introductie en uitleg van wat er van je werd verwacht. Klonk makkelijk, pak een leeg krat en vul het met rijpe aardbeien. Hoe meer kratten je vult, hoe meer je verdient. De eerste twee dagen gingen goed, het geld stroomde in mijn zak, dit terwijl ik me behoorlijk ziek begon te voelen na het eten van zoveel aardbeien, wat mocht, zolang je ze niet van de velden meenam.

Na drie dagen veel regen te hebben gehad, wat slecht is voor het plukken van de zoete vruchten, bleven de hele dag in de tent. De volgende dag was niet veel beter en de voorspelling was dat het de komende week niet zou veranderen! Ik hoorde een discussie tussen een paar andere studenten dat je een paar kilometer verderop aardappelen zou kunnen rooien, en dat het beter zou betalen dan de aardbeien. We verhuisden naar de aardappelboerderij en gingen in de stromende regen aan het werk.

Na weer een aantal dagen met hevige regen besloot ik te stoppen, de weersvoorspelling was gewoon te slecht om hier rond te blijven hangen. Een van de jongens tent had gelekt en had geen slaapplaats. Hij kwam uit Leeds en we konden het goed met elkaar vinden. We spraken af dat hij mijn tent mocht lenen en als hij thuiskwam zou hij hem terugsturen naar mij in Nederland. Ik was zo naïef en stemde in met dit voorstel. Natuurlijk is de tent nooit thuisgekomen, wat moeder helemaal niet leuk vond.

Van Eccles on Sea reisde ik een beetje zuidwaards naar Ipswich om mijn neef Alan en zijn vrouw Beryl op te zoeken. Ze waren erg gastvrij en werd geïnstalleerd in de logeerkamer aan de voorkant van het huis. Eerst pakte ik mijn rugzak uit en daarna waste Beryl mijn kleren waarvan de meeste kletsnat waren. Mijn broer en onze kostgangers leerden me dat het oprollen van kleren beter zou zijn dan ze op te vouwen, minder kreukels zeiden ze. Ik haalde mijn mooie appelgroene discopak dat ik had meegebracht uit de onderkant van de rugzak; mijn pak had ik onlangs gekocht speciaal voor de bruiloft van mijn broer. Na het kamperen van de afgelopen week had ik zin om me een avondje netjes op te kleden. Onnodig te zeggen dat het pak erg gekreukt was en dat het eerst geperst moest worden.

Helemaal schoon en in het pak gestoken liep ik de woonkamer in, mijn neef en zijn vrouw keken me aan alsof ze nog nooit iemand in het pak hadden gezien. Waar denk je heen te gaan, zei hij, je bent niet in Amsterdam! Ik antwoordde dat ik naar de lokale kroeg ging voor een paar biertjes. Na te zijn geadviseerd daar niet heen te gaan, zeker niet zo gekleed, besloot ik mijn kans te wagen. Ik herinner me nog goed toen ik de kroeg binnenkwam, het werd helemaal stil en alle ogen keken naar mij het was zo stil dat je een naald kon horen vallen. Het was een ruige bende, skinheads met zogenaamde bovver-laarzen. Een bovverlaars is een soort laars die in verband werd gebracht met geweld. Dergelijke laarzen hebben over het algemeen een stevig ontwerp en kunnen ook stalen neuzen hebben! Na sluitingstijd liep ik terug naar het huis van mijn neef, ze hadden duidelijk het ergste verwacht. Toen ik naar binnen ging, vroegen ze goed, hoe ging dat? Ik antwoordde dat ik een bal had, de hele nacht geen cent had uitgegeven. De jongens in de kroeg kochten pint na pint voor me, ik was voor de verandering de coole vent waardoor ik me geweldig voelde. Ze wilden alles weten over waar en hoe we in Nederland woonden en alles over Amsterdam! Het was echt een avond om nooit te vergeten.

Om mijn reis te financieren had ik echt meer geld nodig, dus de volgende dag nam mijn neef me mee naar een plaatselijk feesttentenbedrijf om te informeren naar een ​​baan. Ik geloof dat de naam van het bedrijf Rants and Jackal was. Ze waren gespecialiseerd in het opzetten van grote tenten voor evenementen. Ik bleef een paar dagen bij hen totdat ik genoeg geld op zak had om mijn reis voort te zetten. Ik besloot naar Preston te reizen om Hazel, een vriendin van mijn moeder, te zien. Ze woonde in Spring Gardens, aan de rand van Preston. Alan nam me mee naar de rand van de stad waar ik begon te liften, ik geloof dat ik een tiental ritten nodig had voordat ik op mijn bestemming in Preston aankwam, een afstand van ongeveer 400 km. Liften brengt risico’s met zich mee, een man kon zijn handen niet thuis houden, hij bleef constant mijn knie aanraken en mijn been strelen, na een tijdje realiseerde hij zich dat ik geen interesse had hij zette me af in het midden van nergens. Hoe dan ook, veilig en wel liep ik terug naar de hoofdweg en vervolgde mijn reis naar Preston.

Hazel was zeer verrast mij te zien; ze verwelkomde me en bood me een slaapplaats aan. De dagen erna was het één groot feest met veel verschillende mensen die in en uit liepen. De hele dag hebben we platen gedraaid en bier gedronken. Een plaat die keer op keer werd gedraaid was All Right Now van de band Free. Op een avond gingen we Ballroom Dancing in de Winter Gardens in Blackpool, ik zag er weer geweldig uit in mijn coole appelgroene pak!

Het was inmiddels alweer tijd om terug naar huis te gaan, ‘s ochtends, niet lang nadat ik Hazels huis had verlaten, kreeg ik een rechtstreekse rit van Preston naar Harwich, de chauffeur had nog nooit eerder een lifter meegenomen en was erg bezorgd over mijn welzijn. Het is te gevaarlijk om zo te reizen zei hij, ik ga ook naar Harwich en zal je helemaal meenemen. Ik had zoveel geluk! Tijdens de reis stopten we verschillende keren en elke keer kocht hij eten en drinken voor me, dat alles zonder bijbedoelingen, gewoon een vriendelijke kerel. Ik checkte in op de veerboot en keek ernaar uit om de volgende dag thuis te zijn.